Ginekomastia

Ginekomastia, czyli pierś kobieca u mężczyzny spowodowana jest wzrostem objętości gruczołu piersiowego lub odkładaniem się tkanki tłuszczowej. W okresach zmian hormonalnych (niemowlęctwie, okresie dojrzewania, na starość) ginekomastia jest u mężczyzn stanem fizjologicznym. Przyjmuje się, że 65% chłopców w wieku 14-15 lat ma powiększony gruczoł piersiowy, przy czym w wieku 17 lat liczba ta maleje do 8%. Ginekomastia ustępuje samoistnie pod koniec drugiej dekady życia u prawie wszystkich młodych mężczyzn.

 

Ginekomastia - galeria zdjęć przed i po - wejdź i zobacz

 

Poniżej prezentujemy film, w którym dr Maciej Charaziński dzieli się z Państwem swoimi spostrzeżeniami dotyczącymi zabiegu usunięcia ginekomastii.





Częstość występowania ginekomastii ponownie rośnie wraz z wiekiem osiągając poziom 30% u starszych mężczyzn po 65 roku życia. Większość przypadków ginekomastii dotyczy okresu dojrzewania. Ponieważ w okresach fizjologicznych zmian hormonalnych ginekomastia jest normą, ewentualne leczenie podejmuje się dopiero po dwóch latach (w tym czasie większość przypadków ulega samoistnej regresji). Przyczyną ginekomastii mogą być zaburzenia hormonalne wynikające z następujących chorób: choroby wątroby (zapalenie lub marskość), rak płuca, rak jądra, guzy nadnerczy, guzy przysadki, rak okrężnicy i prostaty, choroby tarczycy, brak równowagi testosteronowej, zespoły wrodzone np. zespół Klinefeltera, niektóre leki i narkotyki (marihuana, heroina), uwarunkowania rodzinne oraz choroby ogólnie osłabiające organizm (np. oparzenie). W przypadku nagłego pojawienia się jednostronnej lub obustronnej ginekomastii u dorosłego mężczyzny, wskazana jest konsultacja lekarza endokrynologa.

Rozpoznanie ginekomastii ustala się na podstawie rozmowy z pacjentem, badania piersi oglądaniem i dotykiem oraz na podstawie badań dodatkowych np. ultrasonografii piersi. Część mężczyzn zgłaszających się do chirurga plastyka z powodu obecności „piersi kobiecej” ma ginekomastię rzekomą. Jest to symetryczne zwiększenie się objętości piersi męskiej spowodowane odkładaniem się tłuszczu (a nie powiększeniem się gruczołu). W badaniu dotykiem w ginekomastii rzekomej pierś jest miękka, nie wyczuwa się twardego gruczołu piersiowego. W ginekomastii prawdziwej wyczuwalny jest powiększony gruczoł piersiowy o wzmożonej spoistości. Badanie ultrasonograficzne stanowi ostateczne potwierdzenie, ginekomastii prawdziwej lub rzekomej.

Rozpoznanie ostateczne ma istotne znaczenie z punktu widzenia wyboru metody postępowania leczniczego. W ginekomastii rzekomej można zastosować odsysanie tkanki tłuszczowej w celu zmniejszenia wyniosłości piersiowej, zaś w ginekomastii prawdziwej wskazane jest chirurgiczne usunięcie gruczołu. Przy czym w przypadku ginekomastii prawdziwej wynikającej z chorób ogólnoustrojowych lub działań niepożądanych leków wstępne leczenie powinno być skierowane na chorobę podstawową, której objawem jest ginekomastia.

Ginekomastia nie jest związana ze zwiększonym ryzykiem rozwoju raka piersi u mężczyzny, ale przy pojawieniu się jednostronnej ginekomastii u mężczyzny należy zawsze myśleć o raku i wykluczyć albo potwierdzić tą ewentualność stosownymi badaniami.

ZABIEG 

Chirurgiczne leczenie ginekomastii prawdziwej związane jest z usunięciem gruczołu. W tym celu wykonuje się cięcie wzdłuż dolnego półobwodu brodawki. Tam też pozostaje blizna. W przypadku, gdy wyniosłość ginekomastii jest duża z dużym nadmiarem wiotkiej skóry konieczne jest, poza usunięciem gruczołu, usunięcie nadmiaru skóry. Zwykle udaje się to zrobić z cięcia około otoczkowego, choć w niektórych przypadkach konieczne jest wykonanie plastyki piersi z pozostawieniem dodatkowych blizn. W przypadkach gdzie wyniosłość piersiowa jest zbudowana z gruczołu i tkanki tłuszczowej w pierwszej kolejności wykonuje się liposukcję.

Wybór znieczulenia zależy od rozmiaru ginekomastii. W ograniczonej ginekomastii niewielkiego stopnia u starszego mężczyzny miejscowe znieczulenie jest zwykle wystarczające. W przypadku, gdy zabieg jest rozległy i długotrwały większy komfort daje znieczulenie ogólne. Zabieg usunięcia ginekomastii nie jest związany z dużym bólem pooperacyjnym. Ogólnie dostępne leki przeciwbólowe zapewniają pacjentom komfort w okresie pooperacyjnym. Po zabiegu na miejsca nacięć skórnych zakładane są szwy i opatrunek. Dodatkowo wskazany jest opatrunek uciskowy w postaci bandaża elastycznego. Następnego dnia wyjmowane są dreny, zmienia się opatrunek i zakłada specjalne ubranko uciskowe, które pacjent powinien nosić non stop przez 1 miesiąc. Następnego dnia można opuścić klinikę. Przez pierwszy tydzień po zabiegu nie wolno pracować. Pacjent powinien ograniczyć ruchy rękami do tych koniecznych w czasie mycia i posiłków i innych koniecznych czynności życiowych. Po 7 dniach ma miejsce badanie kontrolne, na którym pielęgniarka zdejmuje szwy, a lekarz kontroluje miejsce wykonanej operacji. Po tygodniu można wrócić do pracy umysłowej, ale duże wysiłki fizyczne są dozwolone dopiero po 1 miesiącu od operacji. Na kolejnych badaniach kontrolnych po 1 i 3 miesiącach lekarz informuje jak dbać o bliznę.

Nieuniknionymi następstwami liposukcji i wycięcia gruczołu piersiowego jest obrzęk i zasinienia, które znikają bez śladu w ciągu około 14 dni. Blizna pozostaje na całe życie, ale jest mało widoczna. Przejściowo może też dojść do zaburzeń czucia w brodawce.

POWIKŁANIA

Najczęstszym powikłaniem chirurgicznego leczenia ginekomastii prawdziwej jest krwiak. W razie jego powstania wymagany jest kolejny zabieg chirurgiczny polegający na przecięciu szwów, ewakuacji krwi i ponownym zszyciu rany. Powstanie krwiaka nie ma wpływu na ostateczny wynik zabiegu, ale przedłuża okres rekonwalescencji. Innym powikłaniem może być wciągnięcie brodawki sutkowej, które powstaje na skutek usunięcia spod niego zbyt dużej ilości gruczołu. „Objaw talerza” oznacza, że skóra ponad obszarem wycięcia gruczołu jest zapadnięta w stosunku do otaczających ją tkanek. Temu powikłaniu można zapobiec stosując liposukcję lub wspomagając się liposukcją w przypadku chirurgicznego usuwania gruczołu.Po zabiegu ginekomastii rzekomej powikłaniem może być nierównomierne obkurczenie się skóry nad nowym podłożem.Zakażenie jest rzadkością i większość lekarzy nie stosuje nawet antybiotykoterapii profilaktycznej.

Artykuły:

Wszystkie artykuły